We staan opnieuw op met een staalblauwe lucht en vanuit onze kamer hebben we een schitterend uitzicht op de Pine Valley Mountains. Die hebben deze nacht een serieuze laag sneeuw bijgekregen.
De temperatuur buiten is om 7u30, -4°C en we zien dat het nu in Bryce Canyon zo maar eventjes -25,1°C was afgelopen nacht...brrrr....
Het BW+ Zion West Hotel in La Verkin ligt op zo'n 20 minuten rijden van de ingang van Zion NP en is zeker een vast een alternatief voor de torenhoge hotelprijzen in Springdale. In de winter maakt dat niet zo veel uit, maar in de zomer zou ik zeker en vast dit hotel kiezen.
Het is ook nog vrij nieuw en alles is tot in de puntjes verzorgd. Ook het ontbijt is heel gevarieerd en van een totaal ander niveau dan in de meeste ketenhotels. Een aanrader dus.
We komen reeds om 8u30 aan bij het Visitor Center van Zion NP en vragen aan een Ranger naar de omstandigheden om The Narrows te lopen. Het is al snel duidelijk dat het niet voor vandaag zal zijn. De stroming van de Virgin River is immers vrij sterk én het water staat bijzonder hoog. Op sommige plaatsen zou er zelfs moeten gezwommen worden. En daar hebben we, zelfs met een speciaal pak, helemaal geen zin in...
Een alternatief dan maar? Ze stelt ons direct de hike naar Hidden Canyon voor. Deze vertrekt vanaf dezelfde trailhead als Weeping Rock en Observation Point. Beide hebben we vroeger reeds gedaan, veel meer uitleg om er te geraken hoeven we dus niet.
Ze meldt ook nog dat we best crampons (spikes) hebben want "there might be some icy patches". Die hebben we bij, dus dat is geen probleem. Op naar Hidden Canyon dan maar.
Van november tot eind februari mag er met de eigen wagen gereden worden langs de Scenic Drive. Daarbuiten dient men gebruik te maken van de gratis shuttlebussen. Het is altijd leuk om zelf deze mooie weg te rijden en ook nu doen we dat helemaal tot op het eind, tot bij The Temple of Sinawava.
Onderweg de "verplichte" stop bij de Court of the Patriarchs, die op dat uur van de ochtend bloedrood kleuren door de ochtendzon.
Bij The Temple of Sinawava doen we de korte "Riverside Walk". Die loopt langs de Virgin River tot bij het punt waar men het water in gaat om The Narrows te lopen.
Onderweg is het bitter koud, niet enkel door de temperatuur op zich, maar ook door een ijzige wind die recht uit The Narrows lijkt te komen. Best toch dat we die voor vandaag geschrapt hebben.
Onderweg horen/zien we ganse blokken ijs naar beneden vallen en zijn er ook heel wat winterse taferelen.
We lopen tot het einde van de Riverside Walk en werpen een blik in The Narrows.
Op de terugweg zien we het eerste wild life, pal naast het wandelpad.
Het pad gelijkt soms meer op een ijsbaan...
Dan gaat het naar de trailhead voor Hidden Canyon. Die gaat eerst over dezelfde switchbacks als voor Observation Point maar slaat dan op een bepaald ogenblik rechtsaf, terwijl men voor Observation Point linksaf gaat.
We zijn goed ingepakt met verschillende laagjes kledij, 4 in totaal: thermisch T-shirt, quick-dry T-shirt, windstopper en tenslotte een vest. Ook handschoenen ontbreken uiteraard niet. Het mag dan wel prachtig weer zijn, in Zion dringt de zon in de winter op vele plaatsen niet door, gewoon omdat men zo goed als altijd begint te stappen in de Valley en die is nu eenmaal omringd door pieken tot net boven de 2.000 meter.
Onze spikes doen we voorlopig nog niet aan, we zullen wel zien hoe het pad er bijligt.
Nou dat weten we snel genoeg, na zowat 10m is het al gewoon 1 ijspiste, over de volledige breedte van de trail. En niet zomaar een laagje sneeuw of ijs, nee echt superdik én superglad ijs, zonder sneeuw. Vooraleer we zelfs maar de kans hebben om de spikes aan te trekken schuif ik weg en blijf zo'n 3-tal meter naar beneden glijden. Stoppen is er niet bij, er is gewoon nergens grip, tot...mijn knie een muurtje raakt. Daar stopt de glijpartij, en hopelijk toch ook niet de vakantie...
Als ik mijn broekspijp omhoog trek zie ik heel wat bloed, maar echt pijn doet het niet. Ok, dan maar terug naar de auto om een pleister op de, vrij grote, wonde te leggen en na een 10-tal minuten gaan we weer op (ijs)pad, deze keer wél met de spikes onder onze schoenen.
De volledige switchbacks zijn met zo'n ijslaag bedekt en we vinden dan ook dat de ranger in het Visitor Center schromelijk tekortschoot door te spreken over 'icy patches'. Dat is gewoon een 'icy road'!
We proberen onderweg wel nog van de mooie omgeving te genieten.
Als we rechtsaf draaien, eens we voorbij de switchbacks zijn, is er nog geen verandering in zicht.
Men moet dan nog weten dat de hike naar Hidden Canyon omschreven staat als:
"Strenuous and not for those afraid of heights. Be cautious near the slippery areas with steep drop-offs. This is a switchbacking, narrow paved trail with long drop-offs and a narrow cliff-side trail with chains to use for support."
En voor alle duidelijkheid, hier wordt nog geen rekening gehouden met winterse omstandigheden...
Waar zijn we in godsnaam aan begonnen??? We hebben veel zin om terug te draaien, maar dat doen we nu eenmaal niet graag en we besluiten dan ook maar om toch door te gaan.
Eens we bij de kettingen komen blijkt dat nog het makkelijkste deel te zijn. Hier kunnen we immers ook beroep doen op onze handen en ligt ons lot niet enkel in de handen van enkele kleine stalen pinnetjes op de onderkant van onze schoenen...
Een ketting is altijd bijzonder goed gezekerd in de rotswand en je kan er zonder aarzelen met je volle gewicht gaan aanhangen...althans....dat dachten we. Als mijn zoon aan één van dergelijke kettingen gaat hangen om een heel smal stuk boven de steile afgrond over te steken slaat ons hart ineens in de keel, we denken dat ze losschiet uit de rotswand. Gelukkig beseffen we heel snel dat ze eigenlijk in het midden vastgevroren was aan de rotsen en dat ze op dat punt loskwam onder zijn gewicht. De beide rotszekeringen bleken echter gelukkig intact...pfff...was dat even schrikken...
Zo gaat het verder Hidden Canyon in, overal ijs, ijs, ijs. Zelfs bijna nergens sneeuw op de grond en al helemaal nergens zand of slickrock te zien. Onze spikes blijken van goudwaarde en we bereiken uiteindelijk het einde van Hidden Canyon.
Hier kunnen we omwille van de grote rotsblokken niet meer verder en dienen we rechtsomkeer te maken. Er is ook een kleine arch.
We ontmoeten hier nog 4 anderen, 2 jonge Amerikaanse dames en een jong koppel uit Australië. Die laatste 2 hebben hun spikes...in de auto laten liggen. Het is ons een compleet raadsel hoe die hier boven geraakt zijn, laat staan opnieuw beneden, want dit wordt een nóg meer heikele onderneming.
We beginnen dan zelf ook maar, toch wel met enige schrik, aan de afdaling, die eigenlijk buiten alle verwachting bijzonder vlot gaat. Het is gewoon kwestie van geconcentreerd te blijven en telkens met de voorvoet eerst de grond te raken. Daar zitten immers de spikes en die zetten zich telkens goed vast in het ijs.
Onderweg toch ook genieten van de uitzichten.
Als we al terug aan de switchbacks zijn komen we een jonge Aziaat tegen. Eerst dachten we dat we aan het hallucineren waren, maar als ik hem vraag waar hij naartoe gaat, blijkt het gewoon de jonge man te zijn die alle inschattingsvermogen verloren heeft: het is inmiddels 14u30 en hij wil nog naar Observation Point, onder die omstandigheden een hike van minstens 4-5uur! En nu komt het strafste: hij loop zowaar in T-shirt én short én op turn"pantoffels", zelfs geen sportschoenen. Ook van een rugzak is geen spoor. Hij vond ook al dat het "nogal glad" was en hij wist niet of hij wel tot de top zou geraken. We konden van daaruit goed Observation Point zien liggen en toen ik hem dat aanwees werd hij nóg bleker dan hij al was...
De rede bleek terug te komen en hij besloot met ons terug naar beneden te gaan. Nou, "gaan" was in zijn geval niet direct de juiste omschrijving. Afdalen mét spikes op een ijspiste gaat nog, maar met turnpantoffels is dat helemaal uitgesloten. Het grootste stuk heeft hij zich dan ook op zijn hurken naar beneden laten glijden.
Daar aangekomen was hij blijkbaar helemaal onderkoeld (op de parking was het nochtans al een zalige temperatuur in de zon) want hij vroeg aan 2 Amerikaanse jongens of hij met hen terug naar het Visitor Center mocht rijden. Het is ons een raadsel hoe hij dan wel tot bij de trailhead geraakt was...
Wij eten hier op een bankje in de zon onze broodjes en bekomen wat van deze "hike". Dat is onmiskenbaar het gevaarlijkste wat we ooit deden, deels door misinformatie vanuit het Visitor Center, en is ab-so-luut nooit meer voor herhaling vatbaar. Daarbij vergeleken was onze hike van december 2013 naar Angels Landing in sneeuw en ijs niet veel meer dan een namiddagwandeling op de dijk van Oostende...
Na onze lunch vertrekken we voor één van de mooiste routes uit de streek: de UT-9 van Zion naar Mount Carmel. We profiteren van het schitterend weer om nog eens de route op video vast te leggen en heel wat foto's te maken. Er ligt bijzonder veel sneeuw en op sommige schaduwplekken ligt er ook ijs op de weg, maar alles is ongevaarlijk.
--> alle onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--
Nog een laatste stop binnen het park, één van de meest gekende uitzichtpunten, Checkerboard Mesa.
Eens we buiten de parkgrenzen komen, en dus op het hoogste punt van de weg rijden, zijn we volledig omgeven door een sneeuwlandschap. Heel mooi.
Onderstaande video is een weergave van de volledige autorit van Zion NP tot Kanab, langs de bijzonder mooie UT-9 en UT-89.
Deze weg is absoluut te mijden bij valavond, omwille van de grote aanwezigheid van wild life die op alle mogelijke plaatsen de weg oversteken. En, ze verwittigen niet op voorhand. Geen probleem op dat uur van de dag, maar toch zien we weer een ganse kudde herten oversteken, gelukkig ver genoeg van ons verwijderd.
We komen aan in Kanab om 16u45 en als ik uit de auto stap besef ik pas hoeveel pijn mijn knie doet.
Na het avondeten in de Pizzahut (Rocking V heeft in de winter zijn sluitingsdag op dinsdag en donderdag) kan ik amper nog stappen en ik leg er dan ook een groot pak ijs op.
Benieuwd hoe dat morgen afloopt want dan gaan we opnieuw naar de Coyote Buttes South en dat is ook niet bepaald een rustig wandelingetje... Maar dat zien we morgen dan wel weer...
Nog twee positieve noten om mee af te sluiten: vandaag voor het eerst getankt en de benzine blijkt hier nu 0,451 Euro/liter te kosten...
En, meest positieve punt, mijn zoon heeft vandaag de punten van de januari-examens gekregen en hij is in alles met glans geslaagd, met een gemiddelde van iets meer dan 80%. Super!
Overnachting in Canyons Boutique Hotel (vroegere Victoria Inn)
Aantal gereden km: 122
Geen opmerkingen:
Een reactie posten