Het begint misschien saai te klinken, maar deze morgen staan we opnieuw op met een wolkeloze hemel.
De bedoeling is om naar Edmaiers Secret te gaan. Dit is een gebied vol mooie rotsstructuren langs de House Rock Valley Road, dezelfde dirt road als voor The Wave en The Coyote Buttes South, waar we vorige week donderdag waren.
Aangezien het ook in deze regio heel wat gesneeuwd heeft willen we eerst gaan informeren bij het BLM-kantoor in Kanab om de toestand van de House Rock Valley Road te weten. Die kan immers nogal eens herschapen worden in een zo goed als ondoordringbare rode, kleverige smurrie (zie 18-12-2013 The Wave).
Groot is onze verbazing als we in het hotel horen dat alle BLM-kantoren voor 5 dagen gesloten zijn. In Oregon is er één of andere grondbezitter, die actie voerde tegen BLM omwille van onteigening van zijn grond, door een BLM-personeelslid doodgeschoten. Uit schrik voor represailles zijn alle BLM-kantoren nu dus 5 dagen dicht. Ok, dan zit er maar 1 ding op en dat is naar daar rijden en zelf gaan kijken hoe de dirt road erbij ligt.
We hebben er een goed oog in dat dit 's morgens met dat vriesweer wel ok zal zijn, maar het gevaar schuilt altijd in de namiddag als de zon er een ganse dag op geschenen heeft.
Hoe ze er 's morgens bijlag kan je zien op deze GoPro video (weergegeven aan 1,5x de werkelijke snelheid).
We stoppen bij de Buckskin Gulch Trailhead. Dat is bijzonder verwarrend, want om naar de Buckskin Gulch te hiken, parkeert men immers veel beter bij de Wire Pass Trailhead, dezelfde als voor The Wave. Dat maakt de afstand heel wat korter.
Anderzijds klopt het ook wel dat men hier deze trailhead zo noemt, want de Buckskin Wash ligt hier pal naast.
Het is 11u30 als we vertrekken voor de hike naar Edmaiers Secret (ook wel Brown Pocket genoemd).
De bedoeling is om een aantal kilometer door de wash te blijven lopen, maar dit stapt bijzonder moeizaam, omwille van de zachte ondergrond waar we voortdurend inzakken. Bovendien is het opnieuw zo'n rode kleverige brij waardoor de schoenen na een paar stappen enkele kilo's wegen.
Anderzijds is het al van de eerste minuten genieten van de omgeving.
We zoeken de besneeuwde stukken op omdat het daar makkelijker stappen is en hier en daar nemen we ook een shortcut als we op de gps zien dat de wash grote bochten maakt.
Na zowat 3,5 km komen we stilaan bij Edmaiers Secret en de rotsstructuren worden hier bijzonder mooi en grillig.
Het is inmiddels 13u geworden en we vinden hier een goed plekje in de zon voor de lunch.
Daarna is het tijd ook voor wat luchtbeelden.
Edmaiers Secret stond eigenlijk ook al diverse keren in ons roadbook, maar telkens werd dat geschrapt, gewoon omdat we dachten dat het een ietwat "saai" gebied was. De andere naam voor Edmaiers Secret is "Brown Pocket", verwijzend naar de overheersende bruine kleur van de rotsen.
Na diverse bezoeken aan The Wave (Coyote Buttes North), Coyote Buttes South en White Pocket, allemaal met schitterende gekleurde rotsen, dachten we dat Edmaiers Secret ons helemaal niet zou kunnen bekoren. Maar, lieve deugd, wat hebben we ons vergist...
Uiteraard is de combinatie sneeuw-bruine rotsen ook helemaal iets extra. De sneeuw zorgt er net voor dat bruine brain rocks (zoals deze op hersenen lijkende rotsen ook wel genoemd worden) extra mooi uitkomen.
Wat is het hier een on-ge-loof-lijk mooi gebied.
Uiteraard zijn hier geen uitgestippelde wandelpaden en het gebruik van een gps is dan ook absoluut onontbeerlijk. Zonder dit handige toestelletje (en altijd reservebatterijen) is het bijzonder moeilijk om de terugweg te vinden.
We lopen hier dan ook van hier naar daar en overal vinden we de meest fotogenieke plekjes.
We worden echter, gedreven wellicht door de adrenaline, wat overmoedig en doen dan iets wat achteraf bekeken totaal onverantwoord was...we beklimmen immers deze berg helemaal tot boven (niet kwaad zijn, Ltje ;-), want we weten dat we fout bezig waren...). Van beneden gezien vonden we het nogal meevallen, maar eens er aan begonnen, waren sommige stukken bij-zon-der steil én glad. Terugkeren was halfweg ook geen optie meer, want deze helling wilden we absoluut niet in dalende lijn doen...
De helling/berg die mij deze nacht misschien wel nog nachtmerries zal bezorgen...(gefotografeerd in de late namiddag op de terugweg naar de auto en de hoogste top op dat beeld).
Bezig aan ons, eigenlijk, onverantwoord avontuur...
Sommige stukken gebeurden op handen en voeten, maar daar heb ik wijselijk geen foto's van gemaakt...
Maar eind goed al goed, en de beloning is adembenemend...
Hier is het ook het volgende punt waar er luchtbeelden gemaakt worden.
We waren daarnet al overdonderd door al dat natuurschoon, maar pas nu dreigen we steil achterover te vallen, want hier komen we nu pas écht in een ware schatkamer. Overal waar we kijken zien we de meest bizarre rotsstructuren (zowat identiek als die van Fatali's Boneyard bij The Wave) en mooi gekleurde wave-achtige rotsen.
We hadden ons voorgenomen om ten laatste om 16u terug bij de auto te zijn. We moeten immers nog zo'n 2u rijden tot ons hotel in La Verkin.
Maar hier wordt nu echter echt wel de grot van Ali Baba voor ons opengedaan en hoe lager de zon komt te staan, hoe mooier de kleuren ook worden. Hier gaat onze planning dus alweer compleet de mist in, maar als we volgende week weer aan het werk zijn/op de schoolbanken zitten, zouden we er ongetwijfeld onnoemelijk veel spijt van hebben mochten we hier nu naar onze klok gekeken hebben.
Oordeel zelf...
Ooit moeten we hier toch vertrekken, maar ooit komen we hier ook nog terug. Een eerste bezoek is immers altijd het moeilijkste om de mooiste plekjes te vinden, iets wat we nu dus gedaan hebben...
Zelfs op de terugweg blijven we foto's nemen.
Nogmaals, 'onze bijna-nachtmerrie-berg'...
De rotsen kleuren nu vuurrood door de ondergaande zon.
Tijdens onze reizen hebben we geleerd dat wild life instinctmatig altijd de kortste en/of makkelijkste weg neemt om hun doel te bereiken. Een beer of een moose zal, indien mogelijk, een pad volgen en niet zomaar tussen de struiken of rotsen gaan stappen.
Hier geen beren, maar wel dit...
En dus doen we identiek hetzelfde van deze koeien: de wash zoveel mogelijk vermijden en gewoon in een zo recht mogelijke lijn lopen. We volgen dus gewoon hun sporen en dat spaart ons een paar honderd meter tot bij de auto. Bovendien was de wash inmiddels danig zacht geworden dat het er nóg moeilijker stappen was.
Dus nu zoveel mogelijk op het plateau blijven.
We komen weer bij de versmalling die ons aangeeft dat we bijna bij de trailhead zijn.
We komen uiteindelijk om 17u terug bij de auto. De gps geeft 12,5 km afgelegde weg. Het aantal hoogtemeters hebben we niet geregistreerd...
De House Rock Valley Road ligt er nu heel wat modderiger bij en onze auto slingert op bepaalde stroken dat het een lieve lust is, maar gelukkig komen we zonder noemenswaardige problemen terug bij de verharde US-89.
--> GoPro Video terugweg House Rock Valley Road (weergegeven aan 1,5x de werkelijke snelheid).
Hoe onze auto er nu echter uitziet...moeten wij daarmee morgen de parking van The Mirage oprijden...?
Als we even voorbij Fredonia zijn, krijgen we als afsluiter van deze schitterende dag ook dit nog voorgeschoteld.
Het is alweer veel te laat om eerst naar het hotel te rijden en daarna nog te gaan eten. We besluiten dus om ons nog maar eens aan fastfood te bezondigen en we stoppen in Hurricane bij een Burger King.
Om 19u45 komen we aan in het hotel. Wat een fantastische dag was dit toch en we hopen er morgen nog een vervolg aan te breien vooraleer we noodgedwongen naar Las Vegas rijden. We gaan immers nog eens terug naar Yant Flat. Vorige week waren we daar iets te laat en dat willen we nu goedmaken. Liever nog een streepje pure natuur dan de kitsch van Vegas... Nu maar hopen dat de dirt road naar Yant Flat er redelijk bijligt...
Overnachting in Best Western Plus Zion West
Aantal gereden km: 242
Geen opmerkingen:
Een reactie posten