Om maar niet altijd met dezelfde woorden te moeten beginnen, doe ik het nu eens met een foto om te tonen wat we eerst zien als we deze morgen onze gordijnen opentrekken.
Dat zijn de Pine Valley Mountains en net daaronder ligt Yant Flat waar we nu naartoe gaan. Dat ziet er dus goed uit.
Na nog wat inkopen, gaan we op weg en vanaf het begin van de dirt road hebben we er goede hoop op dat die goed berijdbaar zal blijven.
Maar ineens is het over and out: de ondergrond verandert plotseling (we zijn nog niet eens 2 mijl aan het rijden) in modder, sneeuw en ijs. Als dat hier nu al zo is, wat moet dat dan straks worden als het warmer wordt? Bovendien was het vorige week al kantje boordje om er te geraken, laat staan nu met die sneeuw en later dooi. Nee hoor, we willen geen IJslandse toestanden op de laatste dag van onze vakantie (zie 12 april 2015 Meðallandsvegur - Keflavik) en besluiten om maar direct te draaien. Geen Yant Flat dus vandaag...
--> GoPro Video dirt road naar Yant Flat
Nog zoiets dat telkens al in ons roadbook stond, maar wat we nog nooit bezocht hebben, is het Red Cliffs National Conservation Area, hier zo'n 5 mijl vandaan.
Dat is nu echt eens de ideale gelegenheid om dat wél te doen.
En het begin is alvast veelbelovend.
Eigenlijk zijn de Red Cliffs ook de rode rotsen die men ziet vanaf Yant Flat, dat tussen de Red Cliffs en de Pine Valley Mountains ligt.
Er dient 5$ fee betaald te worden door die in een enveloppe te steken en een strookje af te scheuren en op het dashboard te leggen.
Er moet hier specifiek 1 heel mooie, korte en makkelijke trail zijn, de Nature Trail. We zijn echter verbaasd dat we ook maar nergens, op geen enkel plannetje bij de ingang, deze trail zien staan.
We weten echter dat die door een canyon gaat tot bij een klein watervalletje en dus zoeken we gewoon waar we een canyon zien. Dat is helemaal op het einde van de weg, dus hier moet het wel zijn.
We zien echter nergens een bordje met "Nature Trail", maar wél "Red Reef". Vermits deze trail duidelijk de richting uit gaat van de canyon, volgen we deze. De "Nature Trail" is dus effectief hernoemd naar "Ref Reef".
De trail biedt mooie uitzichten op de rode rotsen.
Na zowat een kwartier komen we al bij het watervalletje. Het is hier bijzonder mooi en rustig, maar blijkbaar kan het hier in het weekend wel bijzonder druk zijn. De boodschap is dus om hier best tijdens de week een kijkje te komen nemen.
We blijven hier een tijdje spelen met lange sluitertijden...
We gaan nog een eindje verder voorbij de waterval, maar echt mooier wordt de canyon niet meer en we komen dan ook terug.
Net op dat ogenblik komen nog 4 anderen van uit de canyon en gaan ons vooraf langs de moki steps langs de waterval. De ene man heeft zelfs een baby in een rugzak en gebruikt niet eens dat touw. Brrr...dat doet me opnieuw aan onze "toeren" denken van gisteren op de sneeuwberg.
Als we ook aan de andere kant van de waterval zijn, blijven we nog heel lang met hen praten. Het blijken allemaal leraren uit Salt Lake City te zijn, die hier zijn voor een congres in St-George. Dat congres was echter maar 's avonds en nu waren ze dus hier eerst nog eens naartoe gekomen. Bijzonder sympathieke mensen met wie we gegevens uitgewisseld hebben.
Eens ze vertrokken zijn, nemen we nog wat foto's. Door de stand van de zon lijkt het op sommige plaatsen alsof het water veranderd is in vloeibaar goud.
Iets verder opnieuw die vuurrode gloed.
Op de terugweg naar de trailhead.
Als we bij de auto komen, eten we hier de lunch in een zalig zonnetje. Het is inmiddels zo'n 15 graden.
En hier stopt dan ook onze "natuurvakantie", want dan gaat het in één keer naar Las Vegas...en daar is de natuur en rust ver te zoeken...
Zo maar langs de highway een bijzonder eigenaardig figuur die de longen uit zijn lijf staat te schreeuwen...
Het inchecken in The Mirage gaat bijzonder vlot en we krijgen een kamer op de 19e verdieping met Strip view.
We lopen nog wat, kort rond op The Strip waarna we gaan we eten bij de Craving, het buffetrestaurant van The Mirage.
Tip: met een AAA-lidmaatschap krijg je 20% (!) korting. Een lidkaart van Touring is ook geldig. Heel merkwaardig op een vrijdagavond, maar in het restaurant met plaats voor 584 personen, zitten we met niet meer dan zo'n 150. Heel raar. Het eten is nochtans heel lekker en er is ook voldoende keuze.
We maken nog wat nachtfoto's op The Strip...
...en gaan terug naar de kamer. Vegas is nu éénmaal niet echt ons ding...
Uitzicht van in de kamer.
Morgen is de terugvlucht op een "normaal" uur, namelijk om 11u. Wel nog niet zeker dat we morgen ook effectief thuiskomen, want we hebben slechts 49 minuten overstaptijd in Chicago. Als men ons daar een hotel aanbiedt, zouden we het zelfs nog niet erg vinden. Hebben we al eens meegemaakt toen er technische problemen waren met het vliegtuig en dat maakt de terugvlucht heel wat korter, idem dito voor de jetlag.
Het weer: identiek van de voorbije 2 weken: wolkeloze lucht. 2°C (La Verkin) - 18°C (Las Vegas)
Overnachting in The Mirage
Aantal gereden km: 257
Geen opmerkingen:
Een reactie posten